هنوز ساعت هفت نشده بود که گیت باز شد و ما کارت پرواز در دست ، از گیت عبور کردیم تا به هواپیما برسیم . البته نسبتا با تاخیر به صف پیوستیم تا از ازدحام پشت گیت ، به قدر قابل ملاحظه ای کم شده باشد . بنابراین تقریبا آخرین افرادی بودیم که از پلکان بالا رفتیم و وارد هواپیما شدیم .
از آنجا که اکثر زائران این دو کاروان ، افراد مسن و حتی کهنسال بودند و باز از آنجا که اکثر آنها تجربه ی سفر هوایی نداشتند ، نمی دانستند که هر مسافر باید طبق رقم درج شده بر کارت پروازش ، در ردیف مخصوصی بنشیند . مهمانداران عرب هم البته چندان سخت نمی گرفتند ، گویا در اثر تجربه ی پرواز های عمره و تمتع و برخورد کثیر با زائران ایرانی ، پیش و بیش از ما آسان گیر شده بودند .
دنبال رقم صندلی ام می گشتم که مهماندار با اشاره فهماند که این صندلی هایی که شماره اش روی کارت های شماست ، الان توسط مسافران دیگری پر شده و بنده و خاله و همسفر دیگر را به قسمت جلوی هواپیما برد و سه صندلی خالی را نشانمان داد که یعنی : اینجا بنشینید .
حدودا دو یا سه ردیف دیگر جلوی ما بود و همه نیز خالی . نشستیم و کمربندها را بستیم .
ساعت 7:30 صبح ، سرمهماندار ، از پشت بلندگو به دوزبان عربی و انگلیسی خوش آمد گفت و پس از تذکرات و توصیه های همیشگی ، دعای سفر را خواند .
ساعت 7:32 صبح هجدهم بهمن ، تیک آف از مبدأ ( فرودگاه سردارجنگل رشت ) به مقصد ( مطار ملک عبدالعزیز جده الدولی )
نمی از یم